20190606 Zonder hoogtpunten

LDe dag begint grijs met een klein miezertje.
Beide Nederlandse gasten zijn vroeg op om 7:30 het ontbijt tot ons te nemen.
Angela heeft de fiets al gepakt en stijgt meteen op om naar Trabzon te trappen. We wensen haar nog een goede reis, helemaal naar Singapore.

Een half uur later ben ik ook zover en zo’n 7 km verderop haal ik haar toeterend in. Nog geen 2 km later haal ik nog zo’n solo fietser in, dit keer een duitse heer. Gute Fahrt, wir sehen uns in Tbilisi. Het gaat rap oostwaarts, langs de bergen op waar een verse regenbui hangt. Deze bui hangt tussen mij en mijn culturele doel: het Sölema klooster dat tegen een bergwand aangeplakt zit.

Ik besluit even 25 km verder dan Trabzon te rijden naar een andere culturele plek: het Sürmene Kastil, ofwel een mooie moskee. Maar wat ik ook doe, ik vind dit ding niet. Geen bordjes en Google stuurt me een berg op met 25% haarspelden. Dus niet gehaald. Dan maar terug door Trabzon, langs het vliegveld met één landingsbaantje en dan linksaf de bergen in. 

Het eerste deel tot Macka is vlak en industrieel, vanaf daar gaat het met vloeiende bochten eerst door een prachtige kloof en dan met de rivier mee slingerend omhoog. Langzaam wordt het drukker. En droger. Nog drukker. En warmer. Dan een file van een kilometer voor een slagboom. Omdat ik de file inhaal word ik door de slagboombediende gemaand om links van het hokje door te rijden. Tot frustratie van de wachtenden. Maar ja, zo is het leven van een motorrijder.

Auto’s staan links en rechts in de berm geparkeerd. Bij de veel te kleine parkeerplaats staan twee agenten wederom te discussieren met autobilisten die het beter weten. Chaos dus. Ik slip er tussendoor. Bij de ingang van het park is het nog chaotischer. Geschreeuw en getier, taxis die toeteren en busladingen toeristen , tja, die lopen er ook rond. Dan zie ik dat het 3km naar boven is met de auto of 1,2 km wandelen zonder. 

We besluiten als motorclub unaniem dat lopen geen optie is met deze temperaturen en drukte. We kiezen voor de weg. Maar dat kan niet. Volgens oom agent is de weg dicht. Dus keren we, nemen de bochtige weg terug, slaan linksaf in Macka en rijden over een brede weg naar de pas op 2200 meter hoogte. Dan weer over een brede weg naar Torul waar we besluiten binnendoor naar het pitoreske Siran te rijden. Wat was dat weer een mooie weg, zo een die ik anderen kan aanbevelen.

Vanuit Siran gaan we weer naar het oosten, over een lange rustige weg over een soort hoogvlakte. Links, voor en rechts in de verte zien we wit besneeuwde bergtoppen, bij ons op de vlakte is het 23 tot 25 graden. En nu pas begrijp ik wat ik zie als ik om me heen kijk. Ik zie in Turkije een beschadigd landschap. Nagenoeg overal waar ik kom is onlangs ingegrepen in de natuur. Stukken berg zijn afgeknaagd voor stenen en grint. Bijna elke stad en zelfs bijna elk dorp wordt geteisterd door nieuwbouw flatgebouwen met leegstaande woningen. Om die huizen liggen restanten en overgebleven puin.

Ook wordt veel aan de weg gewerkt. Pitoreske weggetjes en bruggetjes zijn weg of werkeloos daarvoor in de plaats beton en asfalt, met langs die nieuwe weg weer bergen met puin en afval en afgeknaagde bergen die hun stenen moesten afstaan. Alles ziet er uit alsof het nog moet worden afgemaakt. Littekens zijn het. Waarschijnlijk in de naam van  vooruitgang. Beschadigd.

Op de hoogvlakte zie ik nog een paar dorpjes onbeschadigd. Maar net voor mijn eindpunt, Bayburt, een wonderwel voorbeeld van geplande groei alsof we in een modern communistisch land rijden. Een compleet nieuwe stad, met speeltuintjes, grote pleinen, moskee en univeriteitsgebouwen. Ommuurd met laag muurtje met hekwerk. Helemaal leeg. Er staan slechts twee auto’s bij de ingang, mogelijk van de bewaking?

Dan komt Bayburt zelf aan de beurt. Een privinciestad met alles er op en er aan. Ik vind een goedkoop hotel in het centrum. Weer van die superaardige mensen die helpen met het veilig parkeren van de motor. 

Na het douchen ga ik geld pinnen, de hoofdstraat is hier om de hoek. Het ziet er gezellig uit dus ga ik maar eens een wandelingetje maken. Bij de snoep en noten winkel krijg ik een stuk turks fruit (smaakvol!) en koop een paar noten. Met een lekkere Dürüm, 1x kip en 1 x lam, ga ik bijtijds naar mijn warme hokje. Nog even bellen, verslag plaatsen en dan morgen richting de berg Ararat.